Als kind stelde ik mij God voor als een wijze oude man, met een mooie witte baard. Ik stelde me zo voor dat hij regelmatig stiekem door de wolken gluurde om te kijken hoe het met de mensheid ging. Ik stelde me God voor in een prachtige groene tuin, vol met kleurrijke bloemen, zittend op een prachtige troon en omringd door klapwiekende engelen.
Mijn beeld van Jezus was net zo mooi. Jezus was voor mij een mooie, vriendelijke man met lang, glanzend bruin haar, en een goed onderhouden baard, gekleed in een witte jurk met een touw om zijn middel. En natuurlijk op Birkenstocks.Nu vraag ik me af: zijn deze beelden kinderachtig? Zijn ze een teken van religieuze naïviteit?
Op mijn negenendertigste weet ik niet meer hoe God en Jezus er uit zien. Ze zijn abstracter geworden. Maar ik herinner me mijn jeugbeelden levendig, en vind ze nog steeds mooi.Nu vraag ik me af: hoe ziet God er uit, en doet het er eigenlijk wel toe hoe hij er uit ziet?
En moet je wel proberen om God te vangen in een beeld?
Of is God te groot om gerepresenteerd te worden in een beeld?
