Als kind van het platteland bezocht ik met veel plezier de bijbehorende plattelandsschool, waar een Calvinistische sfeer heerste. We lazen boeken over jongetjes met namen als Dop, die in hoofdstuk één een koekje stalen en daarover de rest van het boek dan verteerd werden door schuldgevoel.Er was geen 'locatieleider' maar een hoofdmeester die tegenover de school woonde. Eerbiedig spraken wij hem aan met Meester en met ijzeren vuist regeerde hij de school terwijl hij les gaf in de zevende en achtste klas.
Ik was bang voor Meester, en velen met mij. Ieder kind had wel zijn eigen oorlogsverhaal. En we kenden allemaal de overlevering over de dag dat Meester ziek was. Een aankondiging die met gejuich werd ontvangen, want welk kind wil nou niet een vrije dag? Maar bij het zien van zoveel vreugde, sleepte Meester zich van zijn ziekbed en greep wraakzuchtig de vrolijke kornuiten in hun nietsvermoedende nekvel.
Het was een school met de bijbel, en iedere ochtend begon met een bijbelverhaal en psalmen en gezangen. En op maandagochtend declameerden we trots het gezang dat we hadden moeten leren.
Ik luisterde met open mond naar al die spannende bijbelverhalen en leefde hevig mee met Simson en die valse Delila. Ontzet was ik steeds opnieuw over die arme Eli die met zijn stoel achterover viel en daardoor zijn nek brak. Voortaan keek ik wel twee keer uit voor ik in mijn stoel achterover leunde!
Op een sombere januaridag liet Meester ons een krantenartikel zien, met daarop een foto van de lijkwade van Turijn. Op de foto stond een schemerige gezichtsafdruk van iemand die inderdaad veel leek op de afbeeldingen van Jezus zoals ik die kende. Meester koppelde de foto aan de belofte dat Jezus vast binnenkort op aarde zou komen.
Vol verwachting klopt toen mijn hart, en dagelijks speurde ik de hemel af of ik Jezus al zag komen. Vooral op bijzonder mooie zonnige dagen wist ik het zeker: vandaag komt Jezus! En in gedachten zag ik hem afdalen op dezelfde mooie witte wolk waarop hij vertrokken was.
Inmiddels ben ik bijna veertig en hoewel ik soms nog stiekem in de lucht kijk of ik Jezus al zie aankomen, voel ik me sterk aangesproken door het spirituele christendom, zoals Anneke Pokerman dat beschrijft in haar boek 'De kerk loslaten.'
'In het spirituele christendom ligt de nadruk op 'Jezus als gids die een weg baant en leidt naar ons binnenste om onze goddelijke geest, de Christus in ons, te vinden en zo het contact met de geestelijke wereld te herstellen. en het zou wel eens kunnen zijn dat de verwachte wederkomst niet in een verre toekomst en overal op hetzelfde moment plaatsvindt, maar dat de Christus bij ieder mens persoonlijk 'wederkomt', als die mens geestelijk in staat is om Hem te herkennen en te ontmoeten.'
