Zussen

Mijn middelste zus arriveerde op een zondag, keurig op tijd voor het middageten, bij mijn ouders. Ze trof daar een heerlijke, zelfgemaakte stamppot-witte-kool-met-spekjes, aan. Met veel liefde bereidt door mijn moeder, en op speciaal verzoek van mijn jongste zusje gemaakt.

Omdat mijn jongste zus wilde uitslapen kwam ze pas later, maar na telefonisch contact vond ze het prima als er alvast gegeten werd. Zolang er maar wat voor haar over bleef.

Mijn moeder schepte mijn middelste zus een portie stamppot op, en voegde daarbij 6 spekjes. Op het bord van mijn jongste zus daarentegen prijkten er wel 20.
Verbouwereerd vroeg mijn middelste zus: 'Waarom heb ik maar zo weinig, en zíj zoveel?!'
'Ze vind het zoo lekker,' antwoordde mijn moeder. 'Bovendien, zij komt niet zo vaak.'

Toen mijn middelste zus mij deze anekdote uit de doeken deed, hoorde ik nog de ergernis in haar stem. En aan het eind van het verhaal concludeerde ze verbluft: 'Ik ben gewoon die oudste zoon uit het verhaal van de Verloren Zoon!'

Ik knikte enthousiast van herkenning. 'Ik heb dat verhaal ook nooit begrepen,' riep ik. 'Ik vind die oudste zoon altijd zielig!'

En later hebben we met z'n drieën, gezusterlijk geglimlacht om zo'n oud verhaal, in een nieuw jasje.